Absolwent rosjoznawstwa i studiów dalekowschodnich Uniwersytetu Jagiellońskiego, doktorant na Wydziale Studiów Międzynarodowych i Politycznych UJ. Podróżnik i obieżyświat, z plecakiem przemierzył większą część Azji, docierając lądem do najdalszych zakątków Rosji, Chin, a także Indii, Pakistanu, Iranu, Bangladeszu czy Timoru Wsch. W latach 2009/10 stypendysta Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego w Pekinie. Autor przewodnika "Litwa, Łotwa, Estonia – Bałtycki łańcuch" (wyd. Bezdroża, 2006),autor części praktycznej przewodnika "Rosja" (wyd. Pascal, 2007),a także internetowych przewodników po Chinach, Hong Kongu, Laosie i Bangladeszu dla www.koniecswiata.net. Publikuje regularne reportaże z podróży dla www.mojeopinie.pl. Jako pilot prowadzi trampingi do Chin, Indii, Birmy, Syrii, Jordanii, Libanu, Tajlandii, Kambodży i Laosu. Autor programów wyjazdów Klubu Laurazja do Chin i Birmy oraz znakomity przewodnik po wielu krajach Azji. Od kilku lat uczy się języka chińskiego. Jego autorskie programy tworzą blok: "Chiny - Państwo Środka od środka". Ponadto jest autorem wycieczki: "Birma - Buddyjska kraina nad Irawadi". Obecnie przygotowuje wyjazd do Indonezji, który odbędzie się latem 2012 roku.https://www.facebook.com/people/Micha%C5%82-Lubina/100002268077975
Co gorsza, oczami wyobraźni Rosjanie widzą już wkraczające do Arktyki chińskie firmy, przy których Karol Borowiecki z Ziemi Obiecanej to dba...
Co gorsza, oczami wyobraźni Rosjanie widzą już wkraczające do Arktyki chińskie firmy, przy których Karol Borowiecki z Ziemi Obiecanej to dbający o robotników socjalista.
Chyba najbardziej podobał mi się rozdział o Mongolii, bo rzeczywiście w książkach o Chinach, po które sięgałam do tej pory, wątki poruszone przez Michała Lubinę nie były tak rozwinięte. Cała konstrukcja przypomina mi trochę pozycję Davida Eimera „Z dala od cesarza. Podróże po obrzeżach Chin”, gdzie autor przebył podobny szlak do autora „Chińskiego obwarzanka”, również chcąc ukazać Państwo Środka z tej nie-centralnej perspektywy.
Podobała mi się książka Michała Lubiny, chociaż nie wiem czy udało się autorowi zachować tę równowagę, o której wspominał we wstępie. Całość ma wydźwięk popularyzatorski, ale jednak ktoś nie znający Chin ma prawo w tej narracji się pogubić. Wiele nawiązań czy żartów było też, w moim odczuciu, zbyt hermetycznych.
Ogólnie oceniam jednak tę pozycję dobrze, szczególnie ostatni rozdział pozwala zrozumieć lepiej optykę Chińczyków Han, a autor wyjaśnia ideologię stojącą za geopolitycznymi działaniami rządzących Chinami.
Wielu czytelników "Chińskiego obwarzanka" zna już zapewne Autora nie tylko z innych jego książek, ale też z licznych wystąpień w mediach, zwłaszcza kanałach internetowych. Lubina pisze tak jak mówi - ze swadą, zwłaszcza w tej książce, która ma cele popularyzatorskie raczej, a nie ściśle naukowe. Nie unika ironii, sarkazmu, swoistego humoru, czyta się te teksty jak zapis wykładu czy prelekcji, i to prelekcji dla przyjaciół, dla znajomych zebranych na degustacji chińskich potraw. Mimo bardzo swobodnego, potocznego języka, merytorycznie pewnie bez poważnych zarzutów, co powinni ocenić eksperci. A zasięg tematów jest równie rozległy, jak ich terytorialny i historyczny obszar. Obwarzanek, to grupa narodów, kultur, które w wyniku procesów historycznych znajdują się lub mają się znaleźć w granicach dzisiejszej CHRL. Autor zaczyna od Tajwanu, gdzie powstawały zręby tej książki. Wychodząc na chwilę nieco poza jej treść, przykład Tajwanu jest dobrym punktem wyjścia dla ponownego przemyślenia kwestii determinizmu kulturowego, kwestii tego, czy dana kultura , "narodowy charakter" , mentalność determinuje panujący system polityczny. Albo, innymi słowy, czy możliwa jest demokratyzacja kraju wyrosłego w tradycji autorytarnej. I odwrotnie. To jednak zbyt poważna kwestia, aby ją tu choćby pobieżnie dyskutować.
Wspólnym motywem wszystkich rozdziałów jest konfrontacja "modernizacji o chińskiej [czytaj: maoistowskiej] specyfice" z tradycyjną, nieraz faktycznie bardzo konserwatywną kulturą, cywilizacyjnym zacofaniem poszczególnych terytoriów. Szczególnie uderzający w tym kontekście są , moim zdaniem, przypadki Tybetu i Mongolii. Ceną postępu i modernizacji jest stopniowe umieranie rdzennych kultur, narodowości, obyczajów, co Lubina pokazuje w sposób przygnębiająco konkretny. Żelazna ręka partii komunistycznej równie hojnie rozbudowuje przemysł, infrastrukturę, podnosi poziom życia mieszkańców 'obwarzanka", co gasi wszelkie przejawy niezależności i indywidualności. Co więcej, ręka ta pisze na nowo historię uzasadniającą wielkochiński nacjonalizm, pozbawia inne ludy ich świętych i bohaterów czyniąc z nich "Chińczyków", jak choćby Czyngiz Chana. Opisy te pozostawiają dość przygnębiające wrażenie, zmiany wydają się nieodwracalne. Michał Lubina zaznacza jednak, że być może pewna niecierpliwość i pośpiech, z jakim Xi Jinping forsuje autorytarne rozwiązania, sugeruje, że ma świadomość cyklicznego charakteru dziejów, że trend może się odwrócić.
Formalną zaletą pracy Lubiny jest opisowe ujęcie przypisów i bibliografii, gdzie każdy może sobie wyszukać dodatkowe pozycje dla pogłębienia wiedzy na poszczególne tematy. Ja już skorzystałem z jego sugestii, i sięgnąłem do tekstów Terzaniego oraz Dziaka i Bayera. Tę część książki czyta się niemal z równą przyjemnością, jak jej główne partie.